21. Nevermore: Cienie - Kelly Creagh

wydawnictwo: Jaguar 

data wydania: 17 października 2012r. 

tytuł oryginalny: Nevermore: Enshadowed 

ilość stron: 385 

okładka: miękka z zagięciami 

Pisząc tą recenzję, mam nieopartą pokusę iść jeszcze spać. Wstałam jakiś czas temu i powinno już odechcieć mi się spać, ale powieki nadal mam ciężkie... Dzisiejszej nocy coś mi się śniło. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego, prawda? Moje sny nie znajdują odzwierciedlenia w rzeczywistości. Sny Isobel również, jednak one są trochę inne... Pozwalają jej przenieść się do zupełnie innego świata, który istnieje. Nie tylko w głowie Isobel. Gdzieś jest. Nie wszyscy mają do niego dostęp. Nie wszyscy też mogą się z niego uwolnić...

„- Czy… Czy cokolwiek z tego jest rzeczywiste? – spytała. – Czy ty jesteś rzeczywisty? 
Podniósł dłoń do jej policzka, jego palce musnęły jej skórę.
 - Nawet jeśli to wszystko jest snem – szepnął – to ja nim nie jestem.”


Varen zniknął. Schwytany w pułapkę koszmarnej rzeczywistości, gdzie chore sny Edgara Allana Poego stają się jawą, znajduje się poza zasięgiem żywych i umarłych. Ale Isobel nie zgadza się go porzucić. Rusza do Baltimore, by odnaleźć Reynoldsa, tajemniczego mężczyznę, który co roku spełnia toast na grobie pisarza i który w ciągu ostatnich miesięcy oszukiwał ją i zwodził. Tylko on ma klucz do innego świata...
Kiedy Isobel znajduje wreszcie przejście, odkrywa, że miejsce, w którym przebywa Varen zdążyło się zmienić. Pełen bólu i przerażających istot świat zamieszkują teraz również stworzenia, które zrodziły się w pełnym gniewu umyśle chłopaka. Miłość przemienia się w nienawiść, radość w smutek, śmiech w płacz. Stając naprzeciw Varena, Isobel zaczyna rozumieć, że jej ukochany stał się jej największym, śmiertelnym wrogiem. 

Cóż ja mogę powiedzieć o tej książce... Nie porwała mnie. Nie, nie jest tragiczna. Jest średnia. 

Główna bohaterka nieco mnie irytowała. Wprawdzie mogę powiedzieć, iż nie rozumiem jej zachowania. Kompletnie. Każdy jej czyn wydawał mi się bezpodstawny, nieprzemyślany, pochopny, niepotrzebny. Isobel mogłaby w spokoju przeżyć bez wszystkich głupstw jakie popełniła. Isobel nie liczyła się ze zdaniem innych, co mnie irytowało. Owszem, rozumiem, że chciała znaleźć Varena, ale jakim kosztem? Bezgranicznie wierzyła, że jej się to uda. Lecz na co w ogóle liczyła? Znajdzie go i co potem? Wróci do jej świata. Okej. Co dalej? Liczyła, że będą razem? Że wszystko wróci do normy? W sumie nawet nie wiem, jak rozumowała Isobel. Nie wiem nawet do końca, jakim uczuciem pałała do Varena. Miłość? Nie jestem przekonana; nie dość, że krótko się znali, to jeszcze niezbyt lubili (przynajmniej na początku, potem jakoś ich relacje się poprawiły). Zauroczenie? Hm, nad tym mogłabym się zastanowić. Fascynacja? O tak, na pewno. Ale czym? Innym światem czy Varenem? 

Więc co z fabułą? No tak... Ogólnie rzecz biorąc pomysł dobry (nie licząc nie w pełni uzasadnionych poszukiwań Varena). Podobał mi się motyw ze snami Isobel, Nokami, innym światem... Przeważnie jestem wybredna co do świata fantastyki. Teraz jednak mogę śmiało stwierdzić, iż pod tym kątem książka mnie zadowoliła. Nie w pełni, ale zadowoliła. 

Muszę przyznać, iż nie widzę Gwen w roli najlepszej przyjaciółki Isobel. Przez całą książkę miałam wrażenie, że są po prostu zwykłymi koleżankami, albo co najwyżej się tolerują. Owe odczucia mam zapewne przez pierwszą część, w której nie zamieniały nawet jednego słowa. Przynajmniej na początku. 
Co do innych bohaterów chyba nie mam zastrzeżeń. Zostali wykreowani na swój sposób, więc nie mogę nic im zarzucić. Przynajmniej tym razem. 

A wykonanie... średnie. Uważam, iż autorka mogłaby zupełnie inaczej poprowadzić niektóre wątki i wplątać w nie więcej emocji. Tak, w jakimś stopniu ich zabrakło. Albo ja jestem zbyt wymagająca. Nie wiem. Tak czy inaczej nie jestem już pewna, która część podobała mi się bardziej, ale chyb obie mogę ocenić na równi, choć nie da się ukryć, że Cienie czytałam o wiele dłużej... Moja ocena zatem do 6/10.