Lepiej żyć, cierpiąc z głodu, czy umrzeć i zaznać spokój?

   Dzisiejszy post nie będzie o książkach, a o tym, na co ostatnio zwróciłam uwagę. A właściwie to dzisiaj. Mieliśmy zastępstwo za jakąś lekcję i pani profesor włączyła nam film o łamaniu praw człowieka, którego tytułu niestety nie znam. Jednak to, co tam zobaczyłam, zostanie w mojej pamięci na długo. 

Co widzicie na zdjęciu obok? Kilkoro afrykańskich dzieci. Na pierwszy rzut oka widać, że nie są w stanie krytycznym. Jednak jeśli dłużej popatrzy się na fotografię, na pewno zauważy się chude nóżki i rączki. Tak właśnie wyglądają dzieci w Afryce. Jestem pewna, że każdy choć raz widział taki obraz, jednak jak długo zastanowił się nad tym, co naprawdę kryje za sobą trzeci świat? Do tej pory ja również się nie zastanawiałam. Widząc coś takiego, pojawiało się we mnie współczucie, ale co więcej? Nic. Oglądając dzisiejszy film, niejednokrotnie zakręciła mi się łza w oku, mimo że starałam się opanować to uczucie. Pustynia, od trzech lat zero opadów deszczu. Ludzie, idący boso w samym słońcu. Plemiona, mieszkające w czymś, co można nazwać wielkim namiotem. Brak żywności. Brak wody. Brak dostępu do medycyny. Ci ludzie często nie wyjeżdżali, a raczej chodzili, poza obszar swojego plemienia, nie znali niczego oprócz piasku i skał. To ich życie. Czy my potrafimy sobie wyobrazić, siedząc przed komputerem w ciepłym domu, pijąc herbatkę i okrywając się kocem, tak prymitywny sposób bycia? Wyobrazić na pewno, jednak mało kto wytrzymałby w takich warunkach dłużej niż kilka godzin. Nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni. A oni żyją tak z dnia na dzień, modląc się, by śmierć ich nie zabrała. 

Kto z nas choć raz narzekał, że coś mu nie smakuje i nie będzie tego jadł? A żeby to raz było... Oni nie mogą tak narzekać, ponieważ w ogóle nie mają co jeść. I teraz - mogłoby się wydawać nie do pomyślenia, że w XXI wieku są jeszcze zakątki świata, gdzie ubóstwo sięga takiego stopnia. A jednak. Dzieci i dorośli umierają z głodu, ponieważ nie mają jak zdobyć pożywienia. Skąd wziąć wodę i żywność na środku pustyni? Mi tata zawsze powtarzał, kiedy wyrzucałam niedokończoną kanapkę, że marnuję jedzenie, podczas gdy dzieci w Afryce giną z jego braku. Oczywiście nie brałam tego do siebie. Przecież nawet jeśli wyrzucę tą kanapkę, nie uratuję choćby jednego malucha, prawda? Jemu to nie zrobi różnicy czy ja ją zjem czy nie, i tak się nigdy o tym nie dowie. Więc co za różnica? Jednak czy to na pewno odpowiednie rozumowanie? 
Nie tylko głód jest przyczyną śmierci tamtejszych ludzi. Również różnego typu choroby się do tego przyczyniają. Jednak jak podają statystyki:
"Według danych obu organizacji (UNICEF i WHO), w 1990 roku umierało rocznie 12 mln dzieci poniżej piątego roku życia. W 2010 roku liczba ta spadła do 7,6 mln. Oznacza to, że dziennie umiera o 12 tys. dzieci mniej. 
Wskaźnik śmiertelności dzieci spadł z 88 zgonów na 1000 urodzeń w 1990 roku do 57 zgonów w 2010 roku.Blisko połowa zgonów dzieci w 2010 roku przypadała na pięć państw: Indie, Nigerię, Demokratyczną Republikę Konga, Pakistan i Chiny. "

Sami widzimy, z czym mamy do czynienia. I nasuwa się kolejne pytanie: co z tym zrobić? Wiele ludzi z całego świata niesie pomoc ludności Afryki, ale i nie tylko. Powstały różne organizacje utworzone przez wolontariuszy, np. "Dzieci Afryki". Pomoc jest. Wciąż panuje głód. Wciąż umierają ludzie. Jak temu zapobiec? Czy tak już ma być? I najważniejsze pytanie: lepiej żyć, cierpiąc z głodu, czy umrzeć i zaznać spokój? 

Nie chcę tutaj prawić żadnych morałów, jednak chcę zwrócić Waszą uwagę na ten problem. Nie wiem, jak to odbierzecie i co z tą wiedzą zrobicie, ale ja wewnętrznie czułam, że musiałam o tym napisać.