Mama (2013)

Gatunek: horror

Produkcja: Hiszpania, Kanada

Premiera: 22 lutego 2013r. - Polska; 17 stycznia 2013r. - świat

Reżyseria: Andreas Muschietti

Scenariusz: Andreas Muschietti, Neil Cross, Barbara Muschietti

Słowo "mama" kojarzy nam się z kobietą, która przez dziewięć miesięcy nosiła nas pod sercem, a potem opiekowała. To słowo kojarzy przywodzi na myśl panią, która cieszy się razem ze swoją pociechą, płacze, gdy ona płacze, czasami się zdenerwuje, kiedy maluch, bądź trochę starsze dziecko, coś narozrabia, jednak jest pogodną i ciepłą osobą. Takie przynajmniej powinny być uczucia. Ale czy w filmie "Mama" rzeczywiście tak jest?

Na początku miałam pisać o "Baczyńskim", jednak stwierdziwszy, iż nie mam pojęcia, jak się za to zabrać, postanowiłam zrecenzować horror, na którym byłam dwa dni temu. Teoretycznie rzecz biorąc, na plakacie jest napisane "niesamowity thriller", jednak w tym wypadku można chyba można użyć tego zamiennika.

"Mama" zaczyna się... właśnie jak thriller. Pewien mężczyzna zabił swoją żonę, jakiegoś gościa, a potem ucieka z dwoma córkami do domku gdzieś w lesie. Nie wie, co ma zrobić, ma dość wszystkiego. Nie chce żyć. W ręku trzyma broń. Po namyśle podchodzi do starszej córki, Victorii i przystawia jej pistolet do głowy. Strzeli czy nie strzeli? To akurat muszę Wam powiedzieć, inaczej sensu nie miałoby pisanie dalszego tekstu. Nie strzeli. Jednak nie zrobi tego z własnej woli. Przeszkodzi mu w tym Mama.

Nie oczekiwałam po tym filmie zbyt wiele, ponieważ wiedziałam, iż jaki by straszny nie był i tak się nie przestraszę. I w gruncie rzeczy dostałam to, czego chciałam. "Mama" nie jest filmem, który nudzi, mimo że w niektórych miejscach są momenty, które powinny zostać zrealizowane zupełnie inaczej. Ja jednak, podczas gdy koleżanki zasłaniały się rękami, aby tylko nie widzieć "potwora", z ciekawością śledziłam losy Victorii i Lilly, żyjące przez pięć lat w lesie. Brat ich ojca, Lucas, przez te wszystkie lata szukał ich, uszczuplając swoje konto bankowe. On jednak nie przejmował się tym, chciał za wszelką cenę znaleźć dziewczynki, które miały "dobrą" opiekę. Mama nie pozwoliłaby im umrzeć. Za bardzo je kochała.

Mama

Pomysł na film - dobry, ale mógłby być lepszy. Pomimo iż zaciekawia widza, to jednak oglądający nie czuje się w pełni spełniony po tej produkcji. Brakuje adrenaliny, zaparcia tchu, zastanawiania się, co takiego się wydarzy, mylnych wątków. Żaden zagorzały fan horrorów nie powie mi, że jest zachwycony tym filmem. Przynajmniej tak mi się wydaje. Momentami już same dźwięki przerażały bardziej niż losy bohaterów...

Nie mogło się też obejść bez drobnych błędów. Przede wszystkim zwróciłam uwagę na to, iż w każdym filmie jest wątek, w którym ktoś jedzie w jakieś straszne miejsce sam i to na dodatek w środku nocy. Ale to to już chyba każdy by zauważył. Ponadto jakim cudem może być słychać kroki osoby lewitującej? O ściany też raczej nie obija się z takim łomotem, więc... Dochodzi jeszcze lekka niezgodność pory dnia. Czy w nocy za oknem świeci słońce? Raczej nie. Lecz chyba tylko ja zwracam uwagę na takie szczególiki i zajmuję się wytykaniem najmniejszych niezgodności. Ale cóż zrobić, już taką mam naturę.

Ogólnie rzecz biorąc, uważam "Mamę" za dobry film, który jak najbardziej można obejrzeć, ale nie jest on obowiązkowy. Moja ocena: 6/10.